Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 31 augustus 2023
1. Esprit
Esprit is zo’n merk dat volgens de geldende modelogica lang genoeg ‘weg’ is geweest om terug te komen. Het begon in 1968 als Esprit, opgericht door Doug Tompkins en zijn vrouw Susie Russell – volgens de idealen van de flower power generatie – en met een logo door John Casado. (Tompkins richtte twee jaar eerder The North Face op met een vriend en had die aandelen net verkocht; dit is een interessante reportage van oud VK-collega Noël van Bemmel over Tompkins).
Caitlyn Terra sprak voor Fashionunited met CEO William Pak op het Europese hoofdkantoor in de Amsterdamse Houthavens over de comeback van Esprit. Een treffend citaat: “We hebben intern en extern een enquête gehouden met basisvragen als: ‘Wat verkopen we?’, en bijna iedereen had een ander antwoord omdat het merk geen kernidentiteit meer had,” aldus Pak.
Hij heeft Tom Cawson, eerder designer bij Helmut Lang aangetrokken als creative consultant; Cawson moet zorgen dat design en kwaliteit weer op niveau komen. Ana Andjelica werd ingehuurd als chief brand officer. Het is voor het eerst dat het merk een chief brand officer aanstelt; Andjelica moet zorgen voor een duidelijk eigen verhaal. (Hier in BoF lees je meer over haar aanpak).
Rode draad in dat verhaal is de revival van de eighties en nineties esthetiek, toen Esprit een van de koplopers was als het om betaalbare casual/Californian cool ging; Andjelica munt hier de term metropolitan outdoor. Back to the roots dus – een beproefde tactiek bij het opnieuw in de markt zetten van een bestaand merk. In september wordt het nieuwe Esprit gelanceerd; slimmeriken bieden intussen al een tijdje op originele ontwerpen via platforms als Vinted en Grailed.
2. Uitersten
Toen Pharrell Williams op 20 juni in Parijs debuteerde als creative director van de mannenmode van Louis Vuitton, werd de 238-meter lange Pont Neuf omgetoverd tot een catwalk; de grond werd beschilderd met een goudkleurig schaakbordpatroon en al het verkeer werd platgelegd. Ook werd een gospelkoor uit Virginia ingevlogen dat – in de woorden van NYT verslaggever Guy Trebay – ‘tapped into Black spirituality as a promotion vehicle for unabashed materialism. (“If you want it, you can have it!” they belted out”).’ Een imposanter machtsvertoon heb ik nog niet gezien.
Ja, shows zijn groot en worden steeds groter. Dat was al zo in de jaren dat ik voor de krant verslag deed van modeshows. Maar dit was in alles een overtreffende trap, alsof LVMH wilde laten zien waartoe het in staat is. De kleren? Niet te ingewikkeld en veelal voorzien van een pixelachtig en lekker herkenbaar camouflagepatroon. ‘Every single thing will sell,’ fluisterde een retailer Trebay toe.
Een dag later kwam via BoF het bericht dat de Britse Christopher Kane stopt met zijn eigen label. Twee uitersten. Kane gold jarenlang als een groot talent, maar is nooit echt groot geworden, ondanks investeringen. In 2013 kocht Kering een meerderheidsbelang in het merk, om de aandelen vijf jaar later terug te verkopen aan Tammy Kane (zus van Christopher) vanwege tegenvallende verkopen. Het is Kane en zijn zus ook zonder Kering niet gelukt om te groeien. Maar goed, ga er maar aan staan: in het huidige modeklimaat een rendabel designermerk opbouwen dat binnen de bestaande conventies opereert maar geen steun van een miljardenbedrijf of celebrity ontwerper heeft.
Nee, dan liever klein. Zo maakte de Nederlandse Joline Jolink, die al eerder brak met het systeem van seizoensgebonden modeshows en verkoop via derden, in februari bekend dat ze een productieplafond instelt: ze beperkt de productie tot twintigduizend nieuwe stuks per jaar. Onlangs kocht ze een woonboerderij in Overijssel. Daar wil ze het hele productieproces inzichtelijk gaan maken en ‘alle schakels met elkaar verbinden’. Jawel. Zo kan het ook. (In dit artikel van Fashionunited lees je meer).
3. AFW
De Amsterdamse modeweek is weer begonnen. Woensdag 30 augustus gaf Tess van Zalinge een show op het dak van Depot Boijmans van Beuningen (in Rotterdam). Twee weken geleden gaf Van Zalinge, als eerste Nederlandse ontwerper, een show tijdens Copenhagen Fashion Week. Daar presenteerde ze zes outfits uit dezelfde collectie, getiteld Klavertje drie. Alle kleding is gemaakt van restmateriaal. Daarmee is Van Zalinge een van de vele ontwerpers die op een verantwoordelijke manier met materiaal omgaan.
Dat is op zich geen nieuw idee. Toen Duran Lantink (1988), die als kind al rokken maakte van de taillebanden van oude spijkerbroeken en tafelkleden, tien jaar geleden afstudeerde aan de Rietveld Academie met een collectie gemaakt van afgedankte designerkleding was dat nieuws in de modewereld. En toen modeveteraan Ronald van der Kemp (1964) begin 2015 in Parijs debuteerde met op maat gemaakte kleding van restjes stof, was dat ook nieuws in de modewereld. Sindsdien blijft de groep die aan de slag gaat met bestaand materiaal maar groeien. En dat is een goede zaak.
Wat AFW betreft: het programma is een interessante mix van kleine merken zoals Elzinga en Martan en wat grotere meer commerciële merken zoals New Amsterdam Surf Association (NASA) en Steve Madden. Daarmee is AFW terug bij de oorsprong: het begon in 2004 immers als een springplank voor jong talent.
Sowieso een pluspunt aan deze editie: de shows vinden overal in de stad plaats (en daarbuiten, zie Van Zalinge). Elzinga presenteert in de Vondelbunker (publiek toegankelijk en in bijzijn van een postpunkband). NASA organiseert in de buurt van Sloterdijk een experience. Steve Madden vroeg Ronald van der Kemp om een show te organiseren en koos voor de voormalige Bijlmerbajes (de Bijlmer is aan het gentrificeren – zie ook dit Volkskrant artikel). Lichting en voormalig Lichting winnaar Ruben Jurriens presenteren morgenavond in Felix Meritis, op de Keizersgracht. En dit is nog maar een greep.
En dan nog drie tips:
- LEES de nieuwsbrief van Tayo Bero, die in deze aflevering de gevestigde media vergelijkt met een ‘toxic boyfriend’ en zich – terecht – opwindt over twee vrouwen die een blog beginnen en worden neergezet als redders van onafhankelijke journalistiek terwijl ze hun schrijvers niet betalen. ‘This is how privilege works in elite media… The problem is that they’ve been awarded corporate legitimacy and the bizarre recognition of saving indie media— just for trying, and for trying in a way that runs so afoul of what’s so badly needed in today’s industry…. When it comes to retaining talent in media, people need to be paid and they need to be paid fairly.’
- MAAK lekker zelf iets nieuws en neem een voorbeeld aan de gelauwerde Britse modejournalist modejournalist Charlie Porter. In dit stuk in The Financial Times vertelt Porter over zijn ervaring met het zelf maken van zijn kleding. Het is een aankondiging van zijn nieuwe boek Bring No Clothes. Getiteld naar een uitdrukking van leden van de Bloomsbury Group, die zich begin vorige eeuw in de Londense wijk Bloomsbury vestigden en met dit soort uitdrukkingen (denk ook: ‘don’t trouble to dress’) aangaven dat ze weinig ophadden met de tradities van de wijk Hyde Park Gate, waarmee ze opgegroeid waren. Porter heeft een tentoonstelling gemaakt over deze groep die vanaf 13 sept te zien is in Charleston in Lewes. Meer motivatie nodig? Ook in The New York Times verscheen een ode aan het zelf maken van kleding: Your Clothes Were Never Meant to Fit You.
- KIJK naar een expositie over textiel. In het Wereldmuseum in Rotterdam is tot en met 22 oktober de expositie Geen Woorden maar Draden te zien, over borduurwerk. In het Amsterdamse Fashion for Good is een expositie over materiaal te zien: Knowing Cotton Otherwise. En in het Verenigd Koninkrijk zijn momenteel drie exposities over textiel te zien. Die worden beschreven in dit artikel in The Guardian. “Textiles and clothing are deeply woven into the cultural heritage of humanity. Adorning the body has always been a means of communication. I think it’s great that museums and galleries are catching up,” aldus modekenner Amber Butchart in The Guardian.