De jonge Nederlandse Ninamounah Langestraat vertaalt haar vrijgevochten jeugd in kunstenaarskolonie Ruigoord naar eigenzinnige en duurzame mode waarmee ze mensen wil bevrijden van schaamte én waarmee ze volop aandacht trekt.
Door: Bregje Lampe | Eerder gepubliceerd in maart 2018 in Vogue
De waterkoker en de magnetron kunnen niet tegelijk aan als er ook een paar naaimachines aanstaan, maar Ninamounah Langestraat heeft een atelier midden in Amsterdam. Daar werkt ze met een paar stagiaires en een paar medewerkers aan haar collecties. Zelf is ze er dagelijks, ook in het weekend. Pure luxe, vindt de 27-jarige ontwerper. ‘Het is toch geweldig dat ik de kans krijg om in mijn eigen studio mijn eigen ideeën vorm te geven? Anders zou ik op dit tijdstip misschien wel koffie verkeerd klaarmaken voor anderen. Of broodjes smeren. Nu doe ik honderd procent wat ík wil doen.’
Wat dat is? Mode maken, op háár manier. Haar kleding is gewaagd; een leren rok met een diepe split gemaakt van oude motorbroeken, een latex broek met een rits ter hoogte van het kruis, een soort motorpak van rood velours, een tailored krijtstreep pak met een ingekort colbert, een tailored broek zonder billen. Porno-inspired freakshow, zegt de een. Precies het soort onderbuikgevoel waar de modewereld behoefte aan heeft, zegt de ander. ‘Het maakt mij niet uit of het wordt begrepen. Ik wil iedereen de kans geven om mijn werk op zijn of haar eigen manier te interpreteren. En ik snap dat er behoefte is aan herkenning en hokjes. Voor mij gaat het over biologie en antropologie; met mijn werk onderzoek ik schaamte en machtsverhoudingen.’
‘Ik heb een hele vrije jeugd gehad’
Ze is pas anderhalf jaar geleden afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie, de meest vrije modeopleiding van Nederland. Met haar afstudeercollectie, getiteld ‘001 Mother Nature is a Slut’ won ze de Frans Molenaar Coutureprijs, ter waarde van tienduizend euro. Ze is meteen haar eigen merk gestart, samen met Robin Burggraaf, die de communicatie en de branding voor zijn rekening neemt. ‘Door Robin is het merk meteen sterker en volwassener geworden,’ zegt Ninamounah. Begin dit jaar presenteerde ze haar tweede collectie – getiteld ‘002 Hormones are my Master’ – tijdens de mannenmodeweek in Londen.
In september vierde ze, tijdens Amsterdam Fashion Week, op uitnodiging van de organisatie, het éénjarig bestaan van haar eigen merk met een veelbesproken show waarin ze haar favoriete outfits uit haar eerste drie collecties liet zien. Tussen de zestig modellen liepen dames van bijna 80 jaar, maar ook een meisje van pas 11. Mannen en vrouwen waren nauwelijks van elkaar te onderscheiden doordat ze min of meer dezelfde krijtstreep pakken droegen en kinderen in een glimmende latex ballonjurk leken ineens de gewoonste zaak van de wereld. Overigens is een diverse cast voor haar geen moetje maar een basisvoorwaarde, net zoals het feit dat ze haar kleren zo duurzaam mogelijk maakt; oude leren banken worden nieuwe leren broeken en ook afgedragen pakken vindt ze prima basismateriaal.
De sfeer tijdens de show was die van een underground buurt, een broeierige plek waar iedereen net iets vrijer is. Denk aan kunstenaarskolonie Ruigoord, waar Ninamounah is opgegroeid. ‘Ik heb een hele vrije jeugd gehad, ja. Als kind was Ruigoord net een snoepwinkel. Alles was mogelijk. Ik kon zomaar bij de aanwezige kunstenaars binnenlopen, zij vonden het heerlijk om over hun werk te vertellen. Ik was in die tijd veel met hout en klei bezig, metselen deed ik ook graag. Ik ben altijd een doener geweest; ik ben niet van het eeuwig dromen. Als ik een vlot wilde bouwen, dan deed ik dat. Zo gaat het nu nog. Als ik een nieuwe collectie wil maken, dan doe ik dat.
‘Ik draag liever een motorpak dan een jurk’
Van de traditionele modeseizoenen trekt ze zich weinig aan. Die vindt ze niet meer van deze tijd; het is immers overal ter wereld ander weer en waarom zou zich tot Nederland beperken als ze ook potentiële klanten in het buitenland kan bedienen? Nog zoiets: ze werkt graag met bestaande materialen, om daar iets nieuws van te maken. En ze heeft niets met het idee dat iedere collectie compleet anders moet zijn. ‘Ik hou van een zekere consistentie in mijn werk, op die manier krijgt mijn werk de kans om te groeien. Bepaalde ontwerpen komen steeds terug: tailored items, een body en het motorpak.’ Ze wijst naar de muur. Daar hangt, ter referentie, een serie vintage leren motorpakken hangt die ze mettertijd heeft verzameld.
‘Als ik één favoriet kledingstuk zou moeten kiezen, dan kies ik voor een motorpak. Daarin voel ik me oppermachtig.’ Macht is een terugkerend thema in haar werk. Of het nou gaat om de verhouding tussen mens en dier – zoals in haar nieuwe collectie ‘004 Evolution’, die ze in Maart in Parijs presenteert – of die tussen man en vrouw. ‘Ik ben me heel bewust van mijn positie als vrouw. Ik heb meer met een motorpak dan met een jurk, ik draag het als een harnas. Ik wil me niet kwetsbaar opstellen als vrouw, ik zie dat daar te veel misbruik van gemaakt wordt. Bij anderen vind ik een jurk vaak wel mooi, maar ik voel me prettiger bij het materiaal en het silhouet van een motorpak.’
‘Trends zijn niet te vertrouwen’
Ze houdt er niet van als mensen haar naam afkorten tot Nina, zo heet ik niet. ‘Ik hou van krachtige vrouwen, zoals mijn oma’s en mijn moeder,’ zegt ze. Haar oma was openlijk lesbisch in een tijd dat dat nog niet gebruikelijk was en heeft volgens Ninamounah keihard gevochten voor mensenrechten waarvan wij nu van profiteren. ‘Mijn andere oma heeft gevochten voor het bestaan van de vrijplaats waar ik ben opgegroeid. Mijn moeder had drie kinderen met drie verschillende vaders. Wij hebben met z’n vieren wereldreizen gemaakt en waanzinnige avonturen beleefd.’
In Ruigoord vond niemand haar thuissituatie vreemd, maar daarbuiten moest ze het wel vaak uitleggen. ‘Dat vond ik niet erg. Ik ben altijd trots geweest op de zelfstandigheid van de vrouwen om mij heen en ik hoefde niet zo nodig ergens bij te horen. Trendgevoelig ben ik ook nooit geweest; ik was gothic en skater tegelijk.’ Ze lacht. ‘En dat ben ik nog steeds niet. Ik wil mijn eigen ding doen. Trends zijn niet te vertrouwen. Maar ik ben wél ambitieus. Ik wil alles.’