Mark Ellwood, die een boek schreef over de uitverkoop, heeft het over het too-much-stuff-syndrome. Wat gaan we daaraan doen: nog meer uitverkoop of serieus vertragen?
Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 25 mei 2020
Alessandro Michele, creative director van Gucci, maakte afgelopen week in het pretentieuze proza dat ook altijd de shownotes siert, een krachtig statement op het instagramaccount van @gucci: het populaire luxemerk doet niet meer mee aan de seizoensgebonden shows. Daarmee is Gucci, na Saint Laurent, het tweede luxemerk van modeconglomeraat Kering dat pleit voor vertraging. En wat Gucci doet, wordt geheid gekopieerd; toen het merk in 2017 aankondigde dat het geen bont meer zou gebruiken, werd dat ook nagedaan door merken als Buberry, Versace en Victoria Beckham.
Bovendien verscheen op 13 mei een open brief waarin vooraanstaande professionals zoals Dries Van Noten oproepen tot hervorming van het systeem. Alleen modebedrijf LVMH (Dior, Louis Vuitton, Loewe, etc) is opvallend stil. De vraag is wanneer en hoe dat zwijgen wordt doorbroken. Want dat business as usual geen optie meer is, dat heeft zo langzamerhand iedereen in de gaten. Maar is de top van de modewereld bereid om de obsessie met winst en groei los te laten?
Antwoorden op die vraag vind je in het nieuwe rapport van BoF: Can fashion clean up its act. “Profit is important, but is out-of-control growth the goal?” zegt de Amerikaanse ontwerper Eileen Fischer in gesprek met Sarah Kent. Zij benadrukt dat haar bedrijf het meest winstgevend was toen het half zo groot was. Kortom: meer is niet altijd beter.
Uitverkoop
Intussen zitten we met enorme overschotten. Het ziet ernaar uit dat die straks met vette korting verkocht gaan worden. Want het verbod op de uitverkoop, waar al jaren voor wordt gelobbyd en dat de afgelopen weken dichterbij leek dan ooit, komt er toch niet. Volgens de NOS is zo’n verplicht uitstel van de uitverkoop juridisch lastig omdat het niet mogelijk is om op korte termijn het verbod ook te laten gelden voor online winkels.
En zolang dat niet kan, schieten fysieke winkels er weinig mee op. Overigens zou het van politieke moed getuigen om het hele idee nu niet meteen terzijde te schuiven maar eens uit te zoeken in hoeverre een hedendaagse variant (eentje die ook het online segment betrekt) op de uitverkoopwet die in 1984 werd afgeschaft, zinvol zou kunnen zijn voor de sector.
Nog even over de uitverkoop
Emy Demkes dook voor de Correspondent in de geschiedenis van het fenomeen en belde met Mark Ellwood, auteur van Bargain Fever (2013), die het heeft over het too-much-stuff-syndrome. Demkes weet onder meer te vertellen dat de gemiddelde winkeloppervlakte de afgelopen vijftig jaar is verzesvoudigd; dat heeft volgens het Compendium voor de Leefomgeving te maken met de ketenvorming die in de detailhandel heeft plaatsgevonden.
Joline
Maar het kan ook anders. Bijvoorbeeld zoals Joline Jolink het doet. De eigenzinnige 38-jarige ontwerpster van toegankelijke en doordachte kleren besloot vier jaar geleden al om te stoppen met het afprijzen van haar spullen. ‘Dat was de beste beslissing ooit. Het past in mijn strategie van bewust ondernemen. Maar ik vind het ook een vorm van respect voor mijn klanten,’ zegt ze.
Jolink begon vijftien jaar geleden met haar eigen merk. In 2008 startte ze met haar eigen webwinkel – mede op aandringen van haar vriend en zakenpartner Peter Feldbrugge. Daarmee was ze in Nederland een van de eerste modeontwerpers die voor de zogenaamde direct-to-consumer benadering koos (intussen hanteren meer Nederlandse modemerken deze strategie, zoals Teym en Lovely Lane)
Van buitenbeentje naar rolmodel?
Dankzij het succes van haar webwinkel (Jolink heeft intussen eigen winkels in Rotterdam en Utrecht) heeft ze niets te maken met andere winkeliers die haar spullen wél in de uitverkoop zouden kunnen gooien. Bovendien werkt ze nauw samen met de producenten die haar kleding maken. Kortom: ze kan het zich permitteren om kleine oplages te maken en haar eigen ritme te bepalen.
Tien jaar geleden was Jolink met haar aanpak een buitenbeetje, maar de generatie die nu studeert (ik geef twee dagen les aan het Amsterdam Fashion Institute, dus ik spreek weleens een modestudent) droomt niet meer massaal van een carrière à la wijlen Karl Lagerfeld.
Ze hebben de ramp in textielfabriek Rana Plaza bewust meegemaakt. Én ze hebben fantastische ontwerpers als Alexander McQueen (1969-2010), John Galliano en Raf Simons zien worstelen met de druk die komt kijken bij het werken voor een groot concern.
En dus vinden ze klein eigenlijk wel fijn.
_____________