Middenin de zomer buigt Modelogica zich over de vraag waarom iets mode is en waarom niet en wie dat zoal bepalen. Van Anna Wintour tot Recho Omondi en van Phoebe Philo tot Kerby-Jean Raymond.
Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op woensdag 28 juni 2021
1. Nieuwe rolmodellen
Jarenlang wees een select groepje editors de weg in de modewereld. Maar de bestaande machtsverhoudingen zijn aan het veranderen. ‘Business and culture have conspired to kill off a passé persona,’ schrijven Vanessa Friedman, Elizabeth Paton en Jessica Testa in The New York Times. Overigens zit de bekendste hoofdredacteur van allemaal nog op haar post. Als global content manager is Anna Wintour zelfs verantwoordelijk voor de huidige bezuinigingsoperaties van Condé Nast. Ook in Nederland is een kaalslag aan de gang onder glossy’s; Vogue en Esquire zijn gestopt, redacties van maandbladen zoals Elle en Harper’s Bazaar zijn nog verder uitgekleed.
Om te begrijpen waar het wringt, moeten we volgens de journalisten van de NYT eens goed naar de nieuwe generatie kijken. Zij zitten niet te wachten op de mening van een of andere hooghartige hoofdredacteur en ze hebben óók geen zin om een maand te wachten voordat een nieuw nummer van hun favoriete tijdschrift verschijnt. Ze maken zelf, met hulp van vrienden en influencers, wel uit wat mode is en wat niet – in plaats van klakkeloos de do’s en don’ts op te volgen van een kantoordiva die zich tijdens fashionweeks laat rondrijden door een chauffeur en kan rekenen op een kledingtoelage.
2. Recho Omondi vs Leandra Medine
Niet dat de nieuwe generatie geen rolmodellen heeft. Tuurlijk wel. Maar de rolmodellen van de nieuwe generatie zijn diverser en minder elitair. Een goed voorbeeld is Lindsay Peoples Wagner. Zij werd begin dit jaar, op haar dertigste, benoemd tot hoofdredacteur van The Cut én ze is een van de oprichters van het Black in Fashion Council. Nog een goed voorbeeld: de 33-jarige Recho Omondi, die haar eigen modemerk heeft én oprichter is van de populaire podcast The Cutting Room Floor, waarvoor ze allerlei smaakmakers interviewt.
Omondi laat zich leiden door haar nieuwsgierigheid en durft op een respectvolle manier kritische vragen te stellen – ook fijn: ze interviewt mensen niet omdat ze iets te verkopen hebben. Onlangs trok ze veel aandacht met een aflevering waarin Leandra Medine Cohen te gast was. Cohen is de Anna Wintour van de bloggers, ze maakte naam met Man Repeller en is een van de bekendste trendsetters van het voorbije decennium.
De aflevering kon op veel bijval rekenen vanwege het ongeloof over een aantal uitspraken van de blogger, die onder meer vertelde dat ze zich pas op haar dertigste realiseerde dat ze met nogal wat privileges is grootgebracht (ze groeide op in de Upper East Side, ging naar een privéschool, bracht de zomers door in The Hamptons). De aflevering kreeg ook kritiek: Omondi zou de Joodse cultuur stereotyperen. Maar het is niet terecht om de discussie over deze aflevering te versmallen tot vermeend antisemitisme. Pijnlijk feit is dat Medine Cohen negentig minuten lang geen enkele verantwoordelijkheid neemt voor enig, zelfs onbewust, racisme.
3. De Phoebe Philo deal
Terug naar de vraag waarom iets mode is en waarom niet. Ook Phoebe Philo was jarenlang een vaste waarde in de mode. Van 2008 tot 2018 was ze hoofdontwerper van Céline en gold ze als een rolmodel voor werkende-moeders-die-van-mooie-kleren-houden. Ze heeft altijd benadrukt dat ze kleren maakt voor vrouwen zoals zij. Vrouwen rond de veertig, die in de stad wonen en van het werk naar de crèche hollen en weer terug; vrouwen die geen zin hebben om lang na te denken over mogelijke kledingcombinaties. Met haar stijl was ze de aanjager van het nieuwe minimalisme.
De philophiles – zo worden de fans van haar werk genoemd – zoeken hun heil tegenwoordig bij Bottega Veneta, waar Daniel Lee het voor het zeggen heeft. Lee speelde eerder een sleutelrol bij het Céline van Philo: hij was hoofd van de prêt-à-porter toen zij creative director was. Maar nu komt Philo terug met een eigen merk, dat simpelweg Phoebe Philo gaat heten. Modebedrijf LVMH heeft een minderheidsbelang in het nieuwe merk. Vikram Alexei Kansara schreef voor BoF over ‘The Logic Behind LVMH’s Phoebe Philo Deal’.
Volgens Kansara heeft de top van LVMH alles uit de kast getrokken om Philo binnen het bedrijf te houden – óók om te voorkomen dat deze troefkaart in de mode zou overlopen naar Kering, de grote concurrent. Nu is de vraag of het nieuwe merk van Philo meer succes gaat hebben dan Fenty, het modemerk dat Rihanna twee jaar geleden lanceerde in samenwerking met LVMH en dat intussen (vooralsnog tijdelijk) is gestopt met het maken van nieuwe collecties.
Bij Fenty bleek de prijs een breekpunt: de miljoenen fans van Rihanna, die best veertig euro voor een foundation of een beha willen betalen, bleken niet bereid om zestienhonderd euro voor een jas neer te leggen. Dat probleem speelt hier niet: philophiles zijn gewend aan exorbitante prijskaartjes. Over de stijl van het nieuwe merk is nog niets bekend, maar in het persbericht stond wel dat het gaat om ‘exceptional quality’– modejargon om aan te geven dat het sowieso duur is.
4. Het fenomeen Virgil Abloh
Nog een rolmodel: Virgil Abloh, by far de meest invloedrijke zwarte modeontwerper van nu en een voorbeeld voor de jongere generatie. Abloh is sinds 2018 verantwoordelijk voor de mannenmode van Louis Vuitton en hij is de man achter het populaire merk Off-White. Voor jongeren is hij hét bewijs dat een multiculturele achtergrond geen belemmering hoeft te zijn en dat je ook zonder klassieke mode-opleiding ver kunt komen. Drie jaar geleden schreef ik, nadat ik aanwezig was bij zijn debuutshow voor Vuitton, een artikel over Abloh voor Volkskrant magazine.
Ook hij werd onlangs ingelijfd door LVMH. Het machtigste modebedrijf ter wereld neemt zestig procent van de aandelen over van Off-White, het merk waarmee de ontwerper groot is geworden. Het overnamebedrag is niet bekend gemaakt, maar beide partijen profiteren van deze deal; de CEO van Louis Vuitton liet aan Vanessa Friedman van de NYT weten dat de deal binnen vijf minuten rond was – een win-win situatie. Abloh kan zijn merk Off-White verder laten groeien dankzij het kapitaalkrachtige LVMH én hij krijgt met zijn nieuwe rol meer zeggenschap binnen het bedrijf.
De functieomschrijving van zijn nieuwe rol is nog niet helder, maar hij is gevraagd om ook mee te denken over andere productcategorieën van het concern, zoals dranken en hotels. Dat betekent dat Abloh definitief onderdeel is van het establishment; hij zit aan tafel met de machtigste CEO’s van de modewereld en hij zit daar niet alleen voor de sier – hij krijgt aandelen in alle projecten die hij ontwikkelt. Kortom: wéér een troefkaart voor LVMH. Door Abloh in te lijven, zorgt het bedrijf dat het relevant blijft voor de nieuwe generatie.
5. De rijzende ster Kerby Jean-Raymond
Ten slotte nog even aandacht voor het couturedebuut van een ander rolmodel, een ontwerper die al in 2015 confronterende vragen over racisme stelde met zijn werk: Kerby Jean-Raymond van Pyer Moss. Voor Jean-Raymond is mode een manier om verhalen over zíjn geschiedenis te vertellen en te breken met de witte suprematie die ook in de mode vernieuwing tegenhoudt – meer weten? Lees dit interview van het NYT Style magazine. Jean-Raymond heeft zich via de traditionele weg aangemeld voor de officiële Parijse couturekalender. Maar zijn collectie was allerminst traditioneel.
Hij presenteerde lopende kunstwerken, losjes geïnspireerd op het werk van zwarte pioniers. Zo refereert een jurk in de vorm van een pindakaaspot aan de George Washington Carver, de wetenschapper die medeverantwoordelijk is voor de populariteit van pindakaas. Een lila jurk met een lampenkap refereert aan Lewis Latimer, een uitvinder op het gebied van elektrotechniek. Jean-Raymond gaat geen salon openen waar rijke dames jurken op maat kunnen bestellen. De complete collectie is straks te koop bij de galerie van Nicola Vassel, een van de zeldzame zwarte galeriehouders in Chelsea, New York. Zo kan het ook.
En dan nog even dit:
- Huren beter dan kopen? Volgens een recent wetenschappelijk onderzoek is kleding huren helemaal niet zo duurzaam. The Guardian schreef over het onderzoek, dat werd gepubliceerd in het Finse wetenschappelijke tijdschrift Environmental Research Letters en dat laat zien dat de negatieve effecten van verpakking, transport en stomerij niet opwegen tegen de positieve effecten van het niet-kopen.
- Een leestip: ‘A review of reviews’ van de onafhankelijke uitgever Warehouse Publishing, een initiatief van Hanka van der Voet, Femke de Vries en Elisa van Joolen. Kritiek op de modecriticus; inclusief originele haiku’s. Het is, in het kort, heel lekker meta. (En het inspireerde mij om dit boek te bestellen).
- Iets om naar uit te kijken: het eerste boek van fotograaf en oud-collega Eva Roefs. Tijdens de pandemie richtte ze in de Trompettersteeg, op de Wallen in Amsterdam, een studiootje in. Ze legde haar buurtgenoten vast, met haar eigen, scherpe blik.
- De Bijenkorf staat te koop. Volgens NRC, dat verwijst naar berichten uit de Britse media, wil de Canadese familie Weston af van de Europese activiteiten omdat er steeds meer online wordt gewinkeld.
- Wil je weten waarom Pierpaolo Piccioli, de hoofdontwerper van Valentino regelmatig wordt vergeleken met wijlen Yves Saint Laurent als het gaat om kleurgebruik? Kijk dan even de laatste Valentino show; een plaatje.
- Ik wil iedereen die heeft gedoneerd heel erg bedanken. DANK voor de steun, voor het vertrouwen. DANK voor de maandelijkse donaties, die zijn bijzonder waardevol en motiveren mij om door te blijven gaan. Heb je nog niet gedoneerd? Graag doen; iedere vorm van steun, wordt zéér gewaardeerd. Onafhankelijkheid is al sinds 2005 een van de belangrijkste waarden van mijn journalistieke werk en dat moet zo blijven.