Dit keer onder meer de vraag of digitale mode een alternatief is voor fysieke producten. Maar ook: Rihanna op repeat en verrassend werk van derdejaars AMFI-studenten.
Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 16 april 2020
De afgelopen twee weken werd ik een beetje duizelig van alle vergezichten die me werden voorgeschoteld. Dat de pandemie op termijn voor grote verschuivingen gaat zorgen is evident, maar net als NRC-redacteur en essayist Bas Heijne vraag ik me bij het lezen van toekomstvoorspellingen steeds vaker af in hoeverre de wens de vader is van de gedachte. Begrijp me niet verkeerd: ik hoop van harte dat deze crisis voor de bezinning en vertraging gaan zorgen die zo hard nodig zijn in de modewereld.
Maar hoe logisch is het om ervan uit te gaan dat de crisis louterend gaat werken en dat we hier als vanzelf beter uitkomen? ‘Ik erger me aan de enorme voorsprong die mensen nemen op na-de-crisis terwijl we nog niet eens weten hoe we hier uitkomen. Iedereen trekt de lijn waar hij of zij toch al op zit door naar de toekomst. Dus wie een hekel heeft aan het kapitalisme, kondigt nu de totale omslag aan, et cetera,’ zegt Heijne in een aflevering over het belang van scepsis tijdens een crisis in de podcast over media van Ernst-Jan Pfauth en Alexander Klöpping.
Er gaat momenteel veel mis.
Denk aan modemerken die orders annuleren. Zo houdt de Arcadia Group, het moederbedrijf van onder meer Topshop, vast aan het recht om orders te annuleren of eist het een fikse korting. Dat is funest voor fabrieken en arbeiders in Bangladesh, waar de productie plaatsvindt. En denk aan de discountcultuur: in een interessante update op het jaarlijkse rapport van BoF en McKinsey staat dat in maart voor 56% van de consumenten korting een reden voor aanschaf was. Hoe gaat dat straks, als we krap bij kas zitten en de meeste modemerken van hun voorraden af moeten?
Maar er gaat ook veel goed.
Er wordt al jaren gelobbyd voor een verbod op de uitverkoop en nu wil een meerderheid van de Tweede Kamer de uitverkoop tijdelijk verbieden. Om kleine ondernemers te helpen. Kortom, ik blijf hopen. En schrijven: Modelogicais een zoektocht naar mogelijke alternatieven. Want het kan geen kwaad om zaken die lang vanzelfsprekend leken eens rustig opnieuw te bekijken. Wie weet zorgt de schaduw van de crisis op termijn voor nieuw licht.
Is digitale mode een alternatief?
Een paar maanden geleden, nog voor COVID-19 ook Europa op slot zette, sprak ik voor Volkskrant Magazine met Amber Jae Slooten over hoe het anders kan. Slooten werkt met bits en bytes in plaats van naald en draad. Vier jaar geleden studeerde ze cum laude af aan AMFI met een volledig digitale modecollectie. Twee jaar later begon ze samen met Kerry Murphy met The Fabricant.
Een digitaal modehuis.
Hij had in de filmindustrie van dichtbij gezien hoe de digitale wereld de fysieke werkelijkheid begon over te nemen. Zij had tijdens haar studie de ramp in textielfabriek Rana Plaza op het journaal gezien. Samen besloten ze dat ze niet wilden bijdragen aan nog meer ellende en verspilling in de mode: met The Fabricant bieden ze een alternatief. Ik zie mezelf nog lang niet lopen in een onesie met daaroverheen een holografische laag, zoals de 26-jarige pionier voorspelt.
Maar ik begrijp dat kleding die online bestaat helemaal niet zo raar is voor de jongere generatie. Zij brengen toch al veel tijd door op een beeldscherm en hechten vaak net zoveel waarde aan een digitale als aan een fysieke identiteit. De mode ís daardoor de afgelopen jaren al voor een groot deel van de straat naar sociale media verschoven. De huidige quarantainemaatregelen doen daar nog een schepje bovenop.
Maak je eigen avatar.
Slooten vertelde begin januari dat ze bezig was met het opzetten van een platform voor het aanmaken van een digitale identiteit. Op 2 april ging de betaversie live: Leela. Daarop kun je een avatar van jezelf maken, hem/haar/hen aankleden in kleding van The Fabricant en de foto’s delen op sociale media, of gebruiken voor je Linkedin profiel. Ik heb het geprobeerd. Ik schrok van mijn eigen avatar, ze is kaal. Maar ze is druk bezig met de optie om haar toe te voegen, zegt Slooten.
‘If there ever was a time to turbocharge digital in fashion, it is now.’
Aldus BoF en McKinsey.
‘Wij zijn er al heel lang van overtuigd dat er markt is voor digitale mode, maar dankzij de crisis is dat ineens duidelijker dan ooit. Dáárom besloten we om begin april vrij plotseling live te gaan. Het platform is nog niet af, het is een betaversie. We zijn nog volop in ontwikkeling,’ zegt Slooten aan de telefoon.
Ze zit in ieder geval bovenop de tijdgeest: omdat we massaal binnen zitten, neemt de vraag naar digitale mode toe. Kijk maar eens naar de plotselinge populariteit van @animalcrossingfashionarchive, een initiatief van de Chinese fotograaf Kara Chung. Aan Whitney Bauck van website Fashionista vertelde ze dat ze, toen haar werk stilviel vanwege de coronamaatregelen, besloot om de avatars te gaan documenteren die zij en haar vrienden maakten voor het computerspel Animal Crossing.
Animal Crossing.
De vernieuwde versie, Animal Crossing New Horizons, biedt veel mogelijkheden om de spelfiguren naar eigen smaak aan te kleden en Chung en haar vrienden, die allemaal in de creatieve sector werken, begonnen looks van hun favoriete designers na te maken. Nu fotografeert ze virtuele lookbooks en editorials voor onder meer i-D, Hypebeast en Highsnobiety.
De link naar Slooten is snel gelegd. Zij begon ooit met het aankleden van spelfiguren in het computerspel The Sims en was vaak langer bezig met het verfijnen van haar poppetjes dan met het spel. Toen ze een jaar of zestien was, had ze honderden poppetjes, met allemaal eigen outfits. Tien jaar later is ze met verschillende partijen in gesprek over de toekomst van Leela en verdient ze geld door bedrijven als PVH en merken als Napapijri, Puma en A Bathing Ape te helpen met digitale (sample)-collecties en presentaties.
Idealist.
Leela zou hét startpunt moeten worden voor het maken van een digitale identiteit. Daarvoor moeten Slooten en Murphy nog wel iets doen aan het community gevoel waarmee Animal Crossing momenteel succes heeft. Of met andere merken gaan samenwerken en eventueel een spelelement toevoegen. Zoals in de Chinese app Ada, die is ontwikkeld door een Koreaanse game developer en de dames die eerder System Magazine begonnen én in samenwerking met bekende luxemerken zoals Gucci, Prada en Dior.
De app is vooralsnog alleen in China verkrijgbaar. In dit artikel uit de Financial Times lees je hoe het zit. Met een paar klikken navigeer je van de webshop van een of ander luxemerk en kun je de kleding die je avatar draagt ook zelf aanschaffen. Maar dat laatste willen Slooten en Murphy liever niet faciliteren. Dan werken ze alsnog mee aan een vervuilende industrie.
‘Ik ben behoorlijk idealistisch. De eerste twee jaar na mijn studie heb ik lesgegeven in de software die gebruik en in de horeca gewerkt om bij te verdienen. Ik wilde niet in dienst bij een bestaand modebedrijf omdat ik het per se op mijn eigen manier wilde doen én omdat ik overtuigd was dat ik iets goeds in handen had,’ zegt Slooten.
Dat heeft ze ook.
Technisch zit The Fabricant op de grens van wat op dit moment mogelijk is, maar die digitale aanpak is een middel. The Fabricant heeft nog níet dezelfde aantrekkingskracht en merkwaarde als bijvoorbeeld Gucci, Prada of Supreme. Maar misschien denken mijn kinderen – ze zijn nu 3 en 4 – daar heel anders over als ze straks een jaar of 18 zijn?
Wordt vervolgd.
Last but not least.
Vijf dingen waarmee ik de afgelopen twee weken bezig was als ik niet op een leeg strand zat of bezig was met het coachen/onderwijzen van AMFI-studenten en ander werk.
- Ik begon eindelijk in Zon, de nieuwe dichtbundel van Peter Verhelst. Een aanrader, niet alleen omdat een groot deel van de gedichten zich afspeelt op het strand of in zee – daar ben ik gevoelig voor sinds ik in Zandvoort woon. Verhelst, een Vlaming, is een meester met taal en verbeeldingskracht. In dit NRC-interview lees je meer over hem.
- Ik werd verrast door het werk van studenten. Ik coach al jaren een groep derdejaars AMFI-studenten tijdens de Minor Editorial Fashion Branding, waarin ze een independent magazine maken. Dit jaar gingen ze halverwege het maakproces in quarantaine; en dus staarden ze zich nu eens niet blind op modellen en fotografen en andere aspecten van glossy modeshoots maar kwamen ze met innovatieve oplossingen zoals collages en zelfs een avatar. Dat belooft wat voor de nieuwe editie van Garment magazine, die in juli verschijnt.
- Over magazines gesproken: Elizabeth Paton inventariseerde voor The New York Times hoe gevestigde modeglossies omgaan met de coronacrisis. Het krachtigste statement so far komt van de Italiaanse Vogue, die deze maand een witte cover heeft.
- Ik zette Rihanna op repeat. Want je moet toch wat in quarantaine en kinderen dansen graag – teach them young toch. Ik ben al jaren fan van de covergirl van het mei-nummer van de Britse Vogue. Een paar maanden geleden begon ik nog met sparen voor de trench-inspired parka van Fenty, haar modemerk, dat ik eerder in Volkskrant Magazinehet Chanel van eenentwintigste eeuw noemde. Maar die jas lijkt ineens niet meer zo relevant.
- Ik werd geraakt door het initiatief van de dochters van Kiki Niesten, de winkeldame van de gelijknamige winkel in Maastricht, al tientallen jaren een begrip in de mode. Het begon met een wit T-shirt met een hart en een regenboog dat dochter Lieve thuis met haar kinderen had geschilderd, Anne wilde dat graag in de etalage hangen. Om de stille winkelstraat op te vrolijken. Intussen hebben ze meer dan 94 panden in Maastricht beschilderd met regenbogen en witte shirts (een verwijzing naar de actie Witte Helden). Dit weekend opent de webshop waarin ze verfsetjes aanbieden waarmee de rest van Nederland aan de slag kan. Sympathiek toch.