Nu aan het lezen
Modelogica #7: over racisme, weerbaarheid en een nieuwe generatie

Modelogica #7: over racisme, weerbaarheid en een nieuwe generatie

Zullen we het nog even hebben over geïnstitutionaliseerd racisme én over de nieuwe generatie? In vijf etappes van 2008 naar nu. En meer.

Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 9 juli 2020


1. ‘I’m so looking forward to when race is not an issue’
Dat schreef een goede vriendin in 2008 in The GuardianDat is 12(!!) jaar geleden. Vorig jaar schreef Priya Elan: ‘Race shouldn’t be going in and out of fashion. We need a fully diverse industry’ (zie hier het hele artikel uit The Guardian waarin hij pleit voor meer diversiteit aan de top). Ook de moeite waard: een artikel van Celine Semaan in The Cut (Hanka van der Voet attendeerde me hierop via haar Instagram), waarin ze zegt dat we ook over kolonialisme moeten praten als het over duurzaamheid gaat. Want duurzaamheid heeft te maken met een typisch Westerse manier van consumeren en produceren en dat gaan we niet oplossen door meer te kopen. Al deze artikelen verschenen voor de recente protestgolf. Wat is er veranderd?

Er zijn volop initiatieven gestart, waarvan de 15% pledge een van de meest constructieve is omdat het zo lekker duidelijk en makkelijk meetbaar is. Ook de Amsterdamse black owned fashion businesses (lees: Daily Paper, Patta, Smib, Hosselaer, TNO en Olaf Hussein) sloegen de handen ineen. Ze brachten samen een T-shirt uit. Kijken en kopen doe je hier. Intussen verhandelt de modieuze voorhoede nog steeds kleding via @clothesforprogress; er is al meer dan tienduizend euro opgehaald, en dat gaat allemaal naar organisaties die strijden tegen institutioneel racisme. Ontwerper Ninamounah organiseert vrijdag en zaterdag een screening van ‘Eartha Kitt Said Black Lives Matter’ in haar studio in Amsterdam West; kaartjes koop je hier en de opbrengst gaat naar the Black Archives en Black Queer & Trans Resistance.  

Er wordt volop gedebatteerd en gelezen; dat is een begin, maar ook niet meer dan dat. Terwijl sommige bedrijven verantwoordelijkheid nemen, vallen anderen door de mand omdat het engagement niet verder gaat dan de etalage. Hoe dan ook: volgens mij beseft iedereen met gezond verstand dat het anders moet. Dat het zo traag gaat, komt omdat de weeffouten diep in het systeem verankerd zitten.

Ik heb het ook niet altijd gezien. Toen ik vijftien jaar geleden als stagiaire bij Het Parool begon, was dat een witte redactie in een gemengde stad. Dat was nauwelijks onderwerp van gesprek. En ook ik ben geen actie gestart om dat te veranderen. Ook ik ging aan het probleem voorbij omdat ik het niet echt zag. Bovendien: als het erop aankomt, wil niemand op het eigenbelang inleveren. Dus duurt het jaren om een diverse organisatie op te bouwen.

2. Feit is dat de nieuwe generatie geen genoegen neemt met loze woorden. 
Generation Z is gonna save us all, merkte een goede vriendin (toevallig ook een steengoede copywriter met gevoel voor oneliners) treffend op. Jo Ellison, mijn favoriete Financial Times-journalist (check vooral haar Instagram, ze heeft goed gevoel voor stijl) schreef ook een rake column over ‘Generation TikTok’, die ze omschrijft als onafhankelijk en anarchistisch, heel anders dan de zelfingenomen millennials.

Hier een vrij vertaald fragment: ‘De Zoomers worden volwassen tijdens de ergste recessie in de recente geschiedenis… Mogelijk idealiseren ze het hoger onderwijs niet meer zoals de generaties voor hen, en geven ze niet zoveel om het bezit van een huis… Het is alsof ze nu al weten dat de oude wereldorde ze niet veel te bieden heeft. Dus bereiden ze een nieuwe voor, en daarbij verwachten ze onze hulp niet.’

3. Ze spreken zich meer dan vorige generaties uit over onrecht.
‘Als ik naar mijn omgeving kijk – en die is met uitzondering van mijn ouders niet ouder dan 22 – houdt het grootste gedeelte zich bezig met de wereld en hoe we die in positieve zin kunnen veranderen,’ zei de 18-jarige Levy Pletting afgelopen dinsdag in Het Parool. Ze leest en ziet online wat er in de wereld gebeurt en spreekt zich daarover uit. Online.  

Een goed voorbeeld is @archsowhite, een instagramaccount over het gebrek aan diversiteit in de architectuurwereld. En het onvolprezen @dietprada natuurlijk, dat misstanden in de mode aankaart en modebedrijven aanspreekt op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid. Dietprada is binnen een paar jaar een belangrijke stem in de mode geworden. Eigenlijk zijn Tony Liu en Lindsey Schuyler een hedendaagse variant op Suzy Menkes; ze zijn bijna net zo compromisloos en eerlijk. Kom daar maar eens om in de modejournalistiek. 

4. Maar even terug naar het waarom.
Waaróm bleef mijn generatie (ik ben net 40) stil en spreekt deze generatie zich uit? Omdat ze weerbaarheid heel anders definiëren. Eva Hoeke schreef dat fraai op in haar wekelijkse column in Volkskrant magazine. ‘Voor hen betekent weerbaarheid precies het tegenovergestelde van niet zeuren, namelijk júíst zeggen wanneer het genoeg is geweest. Of dat nou tegen een kerel is die aan je zit, tegen Zwarte Piet of tegen een compleet systeem dat erop rekent dat jij niet moeilijk zult doen. Niet jíj moet je wapenen, de ander moet de wapens laten zakken.’ Aldus Hoeke.  

5. Dat is het verschil tussen twaalf jaar geleden en nu.
Njide Ugboma-Macgregor, mijn vriendin die twaalf jaar geleden dat stuk in The Guardian schreef, werd opgevoed met het idee dat ze niet moest zeuren. Kwestie van schouders eronder en doorgaan. Zich niet te veel aantrekken van het feit dat ze bij bedrijven als Net-a-porter en Zalando vaak de enige zwarte medewerker aan de vergadertafel was. Daar was toch niks aan te doen. Bovendien: ze zat daar mooi wel. Ik werd opgevoed met het besef dat onderscheid maken op grond van huidskleur niet mag. Maar er liep wél een Zwarte Piet door het dorp, en niemand realiseerde zich echt hoe kwetsend dat was. 

Onlangs schreef Njide me dit: 
‘I am so happy a new generation is speaking up.’
So am I.


En dan nog even dit:

  • Terwijl veel investeringen in de mode on hold staan, heeft Borre Akkersdijk 3,2 miljoen euro opgehaald. Akkersdijk is geen traditionele modemaker die twee keer per jaar een nieuwe collectie met een catwalkshow presenteert. Hij mikt niet op het reguliere kringetje van celebrity’s en modeglossy’s om aandacht te genereren. Zijn eigen merk (BYBORRE) is bijna bijzaak, het is een visitekaartje. In oktober 2019 zocht ik hem op, in zijn studio in Amsterdam West (bij een gevestigde krant ligt het voorstel voor een interview intussen onder een dikke laag stof). Ik was onder de indruk van de manshoge breimachines én zijn aanpak. 

    Zijn ambities gaan veel verder dan twee keer per jaar een nieuwe collectie lanceren: hij wil de manier waarop textiel wordt gemaakt radicaal veranderen. ‘De opmars van fast fashion heeft ervoor gezorgd dat de mainstream textielbranche gericht is op het maken van zoveel mogelijk textiel tegen een zo laag mogelijke prijs. Er worden dui-zen-den kilometers textiel gemaakt omdat er misschien ergens een klant voor is. De verkoop loopt via beurzen. Van de kleding die ervan wordt gemaakt, wordt maar een gedeelte voor de volle prijs verkocht. De rest komt terecht in outlets of wordt direct vernietigd. Dat is insane. En precies dat wil ik veranderen,’ zegt Akkersdijk.  
     
  • Terwijl de Parijse coutureweek in volle gang is, organiseerde Anouk Beckers met Join Collective Clothes een modeshow in de Kalverstraat. Het idee van haar modemerk (ze studeerde drie jaar geleden af aan de Rietveld Academie) is dat iederéén mode kan maken. Daarvoor ontwikkelde ze patronen van een top, een rok, een mouw en een broekspijp. En ze gaat nog een stap verder: volgens Beckers kan ook iedereen mode showen. Afgelopen maandagavond liep ze met ongeveer dertig mensen die met haar patronen aan de slag waren gegaan door de Kalverstraat. Een soort guerrilla modeshow. Geïnteresseerd in haar werk? Tot en met 22 september 2021 is in Eight Cubic Meters een expositie te zien met geweldige foto’s die Scheltens & Abbenes (de beste stilleven fotografen van Nederland) van haar werk hebben gemaakt.
     
  • Op zich is de aanstelling van Matthew Williams als creative director van Givenchy niet zo’n gekke move als je bedenkt dat Givenchy naar een jonger publiek hengelt én als je weet dat deze ontwerper (de man achter 1017ALYX9SM) thuishoort in het rijtje Virgil Abloh, Kanye West en Heron Preston. Maar waarom de persoonscultus die is opgetuigd rondom zijn benoeming? @Dietprada uitte terecht kritiek op de vele portretfoto’s doe Givenchy rondom de bekendmaking postte. Die aanpak doet nogal gedateerd aan. Zouden zijn ontwerpen niet belangrijker moeten zijn dan zijn tatoeages? En hebben we zo langzamerhand niet genoeg ontwerpers zien sneuvelen onder dit soort druk?
     
  • Tenslotte een beetje reclame voor het harde werk van ‘mijn’ AMFI-studenten, die tijdens de coronacrisis gewoon doorgingen met de Minor Fashion and Editorial Branding en soms wel veertien uur zaten te Zoomen met elkaar. Onder leiding van collega’s zoals Frank Jurgen WijlensMieke WoestenburgLiesbeth MelkertPetra BoersJan Schoon en Pyhai hebben ze een magazine met een heel eigen geluid in elkaar gezet. Als je Garment magazine 2020 nog niet in huis hebt, kun je er hier een bestellen 
Bekijk reacties (0)

Reageer

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Modelogica 2020

Scroll naar boven