Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 9 maart 2023
1. Back at it
Deze nieuwsbrief liet langer op zich wachten dan gebruikelijk – mijn nieuwe baan vraagt full focus en ik heb een gezin – maar back at it. De internationale modeweken zijn net voorbij. En hoewel ik allang weet dat de antwoorden over de logica achter de looks niet per se op de catwalk liggen, toch even in vogelvlucht langs de voorbije modeweken.
Ik volg de shows tegenwoordig online, voor zover ik ze volg. Tijdens de show van Junya Watanabe, zaterdagochtend, hing ik een poster in ons Zandvoortse trappenhuis. (Uit de geweldige serie die Hans Eijkelboom met Imruh Asha voor Fantastic Man maakte en die Madé van Krimpen op posterformaat liet uitbrengen; je vindt ze hier. Dit is de link naar de Watanabe show die ik een paar uur later online bekeek).
2. Tijdloos, really?
Wat viel op tijdens de shows? Ten eerste een hang naar een zekere tijdloosheid, die haaks staat op het ritme van de mode. Mode bestaat immers bij de gratie van tijd; over maximaal zes maanden wordt een nieuwe collectie op de catwalk gepresenteerd. Maar klimaat en duurzaamheid zijn óók in de modewereld onderwerp van gesprek: een collectie vol zogenaamd tijdloze en draagbare klassiekers is dan een gepast antwoord. (Denk: Chloé, Hermès, The Row, Jil Sander).
Overigens gaat geen enkele ontwerper zover als Rianne van Rompeay voorstelt in een interview dat afgelopen weekend in NRC Magazine (het modenummer is een dikke tip) stond: “Als de fashion weeks beginnen, denk ik: daar gaan we weer, nóg meer kleren. Zo zonde en niet nodig. Als ik het voor het zeggen had, mocht iedereen maar één collectie per jaar ontwerpen. De modewereld moet echt beter met klimaatverandering omgaan.”
3. Intiem
Ook opvallend: de hang naar intimiteit, die Vanessa Friedman signaleert. Na jaren van groot, groter, grootst – denk: Balmain, waar Olivier Rousting het stadion van zijn vorige show voor een woonkamer verruilde – voelt zoiets vanzelf weer nieuw. Favoriet op dat vlak? Dries Van Noten, de Belg die al jaren excelleert in materiaal en snit en kleding maakt die stoer en elegant tegelijk is en die de drager niet overschreeuwt – dat kun je intiem noemen. Benieuwd naar de laatste collectie? Kijk zelf maar even.
Nog meer zogenaamd ‘intieme chic’ kwam van Mathieu Blazy bij Bottega Veneta, die luxe naar een nieuw level tilt door alledaagse kledingstukken zoals een spijkerbroek uit te voeren in boterzacht leer. Een soort een-tweetje tussen drager en designer; alleen zij weten hoe het kledingstuk van dichtbij voelt. Opvallendste item? Schoenen in de vorm van slobbersokken van gevlochten leer; en dat ziet er zo uit.
4. Rick Owens
“There’s been a lot of irony and at times contempt in fashion, and I wanted to do the opposite of that,” zegt Owens tegen Vanessa Friedman van de New York Times. “Now is a time to be polished and pulled together; earnest, and more formal, out of respect for what other people are living through.” Een moment voor klassiekers dus, maar dan niet de dominante klassiekers, maar zijn éigen klassiekers, die vaak iets van een moderen wapenuitrusting hebben. Met uitgesproken vormen zoals flinke schouders en plateauzolen, maar ook met roze pailletten; Owens’ signatuur is wat zachter geworden sinds Covid (of hij is milder geworden met de jaren, wie weet).
De Amerikaanse ontwerper die al sinds 2003 in Parijs showt, heeft naam gemaakt met een stijl die ‘glunge’ wordt genoemd omdat-ie het midden houdt tussen glamour en grunge. Owens is hét bewijs dat een eigen stijl loont én dat mode cyclisch is. Zijn werk trekt niet ieder seizoen evenveel aandacht, maar dat maakt zijn fans niets uit – die zijn van mijlenver te herkennen. De ontwerper zelf zal er ook niet direct wakker van liggen: hij kan het zich permitteren om zijn eigen dingen te doen.
Toen hij in 2001 een contract tekende met de Italiaanse Eco Bocci Associati-groep, bedong dat hij de rechten op zijn naam mocht houden. Hij is geen onderdeel van een groot concern als LVMH (dat vorig jaar een kwart meer winst boekte) en hoeft dus niet bang te zijn dat de baas hem wegstuurt om aandeelhouders te pleasen. En het zegt net zoveel over de tijdeest als over zijn werk dat zijn aanpak ineens weer actueel is en als voorbeeld voor een nieuwe generatie geldt.
5. Een nieuwe man in Parijs
Duran Lantink is onze nieuwe man in Parijs. Volgens Tina Isaac-Goizé van Voguerunway is de 35-jarige Amsterdammer ‘among a handful of young designers who are coming in with a bang’. In Parijs, bedoelt ze. In Nederland is Lantink al min of meer een begrip sinds zijn afstuderen aan de Rietveld Academie; in 2013, met een collectie die hij had gemaakt van verknipte en opnieuw in elkaar gezette designerkleding die hij in een kringloopwinkel had gescoord. Vier jaar geleden werd hij genomineerd voor de LVMH-prijs en hij heeft een tentoonstelling in het Centraal Museum op zijn naam staan.
Lantink is een van de gezichten geworden van wat ook wel de upcycling movement wordt genoemd, ontwerpers die werken met bestaand materiaal, zoals ook Ronald van der Kemp (nog zo’n getalenteerde Nederlander die meedraait in Parijs). Hij is een vakman die eigentijdse mode maakt van vergeten materialen, zoals een top van een voetenmat uit een auto of een oude jas van zijn moeder.
Ook mooi was een opgeblazen jas die in de verte deed denken aan het beste werk van Rei Kawakubo uit de jaren negentig (te zien in de expositie ‘1997 fashion big bang’ in Palais Galliera). Tenslotte nog een slimme zet van Lantink: hij verwerkte drie basic singles van de Hema in zijn collectie, waarop de keten besloot zijn show deels te sponsoren. Kortom: hij is goed bezig, onze man in Parijs.
5. Bas Timmer
Ik schreef eerder al eens over Bas Timmer, ontwerper uit Enschede en de man achter Sheltersuit, dat pakken maakt voor daklozen. Een jaar geleden kreeg hij de kans om zijn werk te presenteren in het kielzog van Chloé. Tijdens de laatste modeweek ging Timmer een stap verder in zijn eigen modelogica: hier liet helemaal geen kleren zien en bracht zijn motto #peoplehelpingpeople in praktijk door sokken, hoodies en eten uit te delen. Sympathiek.
6. Meer shows?
Wil je meer lezen over de shows? Vanessa Friedman deed uitgebreid verslag voor de New York Times. Milou van Rossum bezoekt de shows al een paar decennia en deed verslag voor NRCHandelsblad (morgen in de krant, gok ik). En de Volkskrant stuurde nieuwkomer Nora Veerman naar Parijs; zij schrijft ook voor Fashionunited en was betrokken bij de opzet van de minor mode studies aan de UvA.
In de krant van vandaag noteert Veerman onder meer het gebrekkige kortetermijngeheugen van de industrie; ‘niet alleen voor trends, maar ook voor de thema’s van vorige seizoenen.’ Van de systeemverandering waar tijdens de pandemie voor werd gepleit, was tijdens de Fashion Week weinig merkbaar. Van het opportunisme van beursgenoteerde bedrijven des te meer; op Instagram zijn de verklaringen van Demna en Balenciaga over een recent schandaal (de #balenciagagate) intussen vervangen door foto’s van de laatste show.
7. #softlife
Ik moest grinniken om een column waarin Sarah Sluimer (we zaten ooit hoogzwanger samen in een ademhalingsklasje, dat terzijde) de hang naar ronde vormen en zachte materialen fileert. #softlife is, zoals veel trends met een eigen hashtag, vooral gericht op consumptie en dus haalbaar voor de lucky few.
“Lang niet iedereen heeft de tijd of het geld om zichzelf zo’n ‘zacht bestaan’ te gunnen,” schrijft Sluimer. “Als we gezamenlijk sterker de nadruk leggen op de eigen ontspanning en tevredenheid; leidt die collectieve zelfzorg niet tot (nog) meer navelstaren en een groeiende apathie van wantoestanden in de wereld?” Spot on.
Tenslotte: welkom nieuwe lezers, die wellicht het interview met ondergetekende in Het Parool lazen. Een van de kwaliteiten van deze nieuwsbrief is dat-ie onregelmatig verschijnt. Altijd op donderdag, maar je weet nooit welke donderdag.