Vier leestips tijdens de zomerstop. Van een trendrapport dat inzicht geeft in de drijfveren van een nieuwe generatie tot een publicatie die niet te koop is.
Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 13 augustus 2020
1.‘The era of monomass.’
Dat is de titel van een nieuw rapport van Dazed Media. Via deze link kun je het 137 pagina’s tellende rapport downloaden. Dazed is een populaire mediatitel onder millennials en Gen Z (geboren na 1995); ze ondervroegen 3.150 lezers wereldwijd en spraken daarnaast met een aantal professionals. Ik schreef eerder al dat modebedrijven in toenemende mate aangesproken gaan worden op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid (check Modelogica #6: ‘alleen scoren op de catwalk is niet meer genoeg, moreel verantwoord handelen is een must aan het worden’).
Deze cijfers bevestigen dat beeld: 85% van de respondenten zegt dat ze een merk niet meer zouden kopen als het onethisch handelt. Ik moest denken aan een goede vriendin die vertelde dat haar 13-jarige dochter liever niet meer doucht sinds ze in de krant over de dreigende watertekorten las. Maar goed, niet iedereen is even principieel. De vraag is waar in dit rapport de grens tussen werkelijkheid en sociaal wenselijk antwoorden ligt.
2. Prijs is nog altijd een belangrijke beslisfactor.
Lees vooral even het artikel van Joost Pijpker in NRC Handelsblad over de opmars van De Koopman om te weten hoe succes in het gemiddelde Nederlandse winkellandschap eruitziet. De Koopman is een nieuwe winkelketen van The Sting Companies, het moederbedrijf van The Sting, Costes, Nørrebro en Distrikt. Dit voorjaar sloot de directie de winkels vanwege corona, maar de orders werden niet afgezegd; volgens inkoopdirecteur Ruud Tilroe werkt het bedrijf al jaren met dezelfde leveranciers.
Én met dezelfde verhuurders. Terwijl die in hun maag zaten met de lege panden die Hudson’s Bay had achtergelaten, zat de directie van The Sting Companies met een half miljoen onverkochte kledingstukken. Zo kwam het idee om de overgebleven voorraden in een outlet te verkopen. De outlet werd een winkelketen; die heeft intussen vestigingen in Rotterdam, Breda, Amersfoort en Tilburg. ‘Leuke kleding voor een leuke prijs,’ is nog altijd een succesformule in Nederland. Of het dat over tien jaar nog is? De huurcontracten zijn voor twee jaar getekend…
3. Intussen verandert er heus wel iets.
Lees het artikel van Irina Aleksander in The New York Times magazine om beter te begrijpen hóe de industrie de afgelopen decennia is veranderd. Aleksander beschrijft in ‘Sweatpants Forever’ de carrière van de Amerikaanse ontwerper Scott Sternberg, die in 2004 Band of Outsiders begon en nu modemerk Entireworld runt. Hij gaat in op het faillissement van Band of Outsiders (tegenwoordig eigendom van het Belgische CLCC). ‘I was basically making stuff I didn’t like because I thought a buyer wanted it, not even the customer,’ aldus Sternberg. Met Entireworld (terzijde: let even op de tone of voice) doet hij het allemaal anders. Hij maakt basics met de coolfactor die American Apparel ook ooit had en verkoopt die direct aan de consument.
Waarom zou hij prijzige shows organiseren en zijn merk afhankelijk maken van pers en retailers die hun macht aan het verliezen zijn? Zijn aanpak is vergelijkbaar met die van Joline Jolink; zij was in 2008 een van de eerste Nederlandse ontwerpers die voor de direct-to-consumer benadering koos en ze geeft ook al jaren geen shows meer (ik schreef eerder over haar in Modelogica #5: ‘van buitenbeentje naar rolmodel’).
Deze manier van werken is typerend voor nieuwkomers in de mode. Van high-end labels zoals Fenty van Rihanna tot lokale spelers zoals Bonne Suits: ze kiezen hun eigen weg omdat ze niet meer geloven in de macht van – onder meer – Barneys (inmiddels failliet) en Vogue, ooit de gatekeers van het grote succes. (Lees anders nog even dit artikel van Vanessa Friedman over de val van Zac Posen, daarin legt ze de vinger precies op de zere plek).
4. ‘Damn He Kept It Real,’
schrijft Hanka van der Voet over Virgil Abloh in een van mijn favoriete publicaties van de afgelopen tijd. Wat vorig jaar begon met een paar foto’s op Instagram is nu een zine geworden. Het was van meet af aan een ijzersterk idee: random foto’s van mensen in kleding met het logo van Off-White, een logo dat exemplarisch is voor de collectieve obsessie met branding in de mode.
Nadat ze een paar foto’s in haar instastories had gezet, ging de hashtag #peoplewearingoffwhite een eigen leven leiden en kreeg ze volop foto’s opgestuurd. Die heeft ze gebundeld én voorzien van context in een pretentieloze publicatie (Warehouse Review 001) die níet te koop is maar wel geruild kan worden. Gewoon even mailen. Ze haalde er zelfs Hypebeast mee; check vooral even de comments. ‘This is basically the unofficial 2020 yearbook for spoiled white children with no personality, swagless foreign exchange students, and incel gamers lmao’.