Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 12 oktober 2023
1. Just. Sent. An. Email
Het is weer eens een ander geluid tijdens de modeweken. Geen foto’s van fancy kaarten, maar een oproep om uitnodigingen voor de shows voortaan gewoon per mail te versturen. “We’ve just experienced the hottest summer in human history, and the fashion industry has taken decades to start even the smallest amount of sustainability work. Can we just give up the merch obsession for thirty seconds and invite people to shows with an email?”. Aldus Alec Leach in zijn nieuwsbrief op 26 september.
Natuurlijk is zo’n verbod op fysieke invites een kleine stap. Maar wel eentje met impact, omdat het – ook onder de mode jetset – kan bijdragen aan het besef dat compromissen nodig zijn om de mode duurzamer te maken. Volgens Leach hoeft het niet moeilijk te zijn: laat de overkoepelende organisaties zoals FHCM en BFC een verbod uitvaardigen zodat de spelregels voor iedereen gelijk zijn. Klaar.
2. Alec Leach
Nu even over Alec Leach. Hij is wat mij betreft het beste voorbeeld van een (her)waardering van onafhankelijke inhoud. Leach was eerder digital fashion editor van Highsnobiety, werkt nu als consultant en schreef een boek met de geweldige titel ‘The world is on fire but we’re still buying shoes’; een toegankelijk boek over de uitdagingen die in de modewereld spelen.
Eind augustus stuurde hij zijn eerste nieuwsbrief. Omdat hij ook als consultant werkt, heeft hij toegang tot een schat aan kennis en insider knowledge die lang niet iedere journalist – en/of influencer – heeft. Hij kent het systeem van binnen, zijn analyse gaat verder dan de catwalk én hij is niet bang om op te schrijven wat vaak wordt verzwegen – uit gemakzucht (te ingewikkeld om uit te zoeken) of omdat het niet goed valt bij adverteerders. NB: hij vraagt geld voor zijn nieuwsbrief, omdat hij onafhankelijk wil kunnen schrijven.
3. Systeemverandering
Zijn aanpak is typerend voor een groep professionals die weet dat de industrie moet veranderen omdat de wereld verandert en die beseft dat niemand meer zit te wachten op een elitair systeem dat stoelt op scheve machtsverhoudingen en een onverantwoord productiemodel.
Leach rapporteert over de noodzaak van systeemverandering. In de aflevering van 20 september legt hij bijvoorbeeld het verband uit tussen de Russische olie-industrie en het gebruik van polyester, een stof die wordt gemaakt uit olie. Hij refereert aan dit rapport van Changing Markets. Dat laat zien dat veel modebedrijven volop polyester bleven gebruiken terwijl ze voor de bühne een poging deden tot solidariteit met Oekraïne en winkels in Rusland sloten.
Lang verhaal kort: door het gebruik van polyester bleven ze indirect de oorlogsmisdaden van Poetin steunen. Zoals Leach zegt: ‘The point isn’t that this or that brand is supporting Putin, it’s that the whole system is.’ Het gebruik van polyester zit diep; veel bedrijven vinden het lastig om afscheid te nemen van een materiaal dat zo’n belangrijke rol heeft gespeeld tijdens de groei (want ijzersterk en goedkoop). Can Fashion live Withouth Plastic? It’s Complicated, schreef Sarah Kent begin oktober in BoF.
4. The Fashion Act
Vorige week schreef Leach enthousiast over The Fashion Act (voluit: The Fashion Sustainability and Social Accountability Act), een wet die modebedrijven met een jaaromzet boven de honderd miljoen dollar verplicht om de productieketen inzichtelijk te maken – vergelijkbaar met Europese due diligence wetgeving (die onder meer in Modelogica #26 ter sprake kwam).
Vorig jaar liep The Fashion Act vast; tot opluchting van grote bedrijven die nog niet staan te trappelen om openheid van zaken te geven over de supply chain. Dit jaar is een bijna identiek voorstel opnieuw ingediend en dat is wél aangenomen. Dat zegt iets over de tijdgeest. Het besef dat het tijd is voor systeemverandering wordt steeds breder gedeeld.
5. Een journalistieke benadering
Alec Leach is niet de enige die onderzoekend over de modewereld schrijft. In Nederland publiceert Yara van Heugten de laatste tijd regelmatig over misstanden in de kledingindustrie voor Follow the Money. Begin augustus schreef ze over Shein, de Chinese ultra fast fashion gigant die zich met agressieve marketingtechnieken op een jonge doelgroep richt. Van Heugten ontrafelt de duurzaamheidsclaim waarachter het bedrijf zich al jaren verschuilt. Wat Shein on demand produceren noemt, is feitelijk het afschuiven van voorraadrisico’s op leveranciers, die de overgebleven producten vervolgens dumpen in lagelonenlanden.
In België doet Sarah Vandoorne regelmatig onderzoek naar de kledingindustrie. Een paar maanden geleden publiceerde ze het boek Kleerkastvasten (dit is een recensie uit Trouw), over de manier waarop duurzaamheid te pas en te onpas gebruikt en misbruikt wordt. Claims over duurzaamheid zijn volgens Vandoorne nog te vaak een vorm van holle marketing. Dat is zo. Aan de andere kant: het feit dat voornamelijk wordt gekeken naar bedrijven die met duurzaamheid bezig zijn en die erover publiceren, betekent dat bedrijven die niks doen onder de radar blijven. Dat is ook niet best.
6. Accountability
Wat kan een merk dan wél doen? Verantwoordelijkheid nemen over de manier waarop branding en marketing worden ingezet. En het dus niet enkel gebruiken om meer te verkopen, maar om – bijvoorbeeld – op een aansprekende manier te informeren over de productieketen en de relatie met de consument te verdiepen. Of om circulaire oplossingen zoals reparatie en ruilen aantrekkelijker te maken en zo het gedrag van de consument te beïnvloeden. Meer weten? Begin eens met het downloaden van het Sustainable Fashion Communication Playbook van het UN environment programme. Dit is de link.
En dan nog even dit:
- PAUL HELBERS begon een nieuw merk: Fforme. Ik sprak hem zes jar geleden voor de Volkskrant: ‘Ik fluister liever dan dat ik schreeuw‘, zei hij toen. Dat is nog steeds zo. Hij debuteerde begin september tijdens New York Fashion Week met fraaie vrouwenkleren die je nog het best kunt vergelijken met die van The Row. Dit is een link naar een lijvig interview met een bevlogen ontwerper.
- LAUREN SHERMAN schrijft al twintig jaar over mode en sloot zich onlangs aan bij Puck, een betaalde nieuwsbrief over mode en meer.
- DURAN LANTINK gaf voor het eerst een show tijdens Paris Fashion Week. Extra volume op onverwachte plaatsen leverde een heel eigen silhouet op. Bijna alles was gemakt van gebruikte materialen, maar dat is voor Lantink niet iets om mee te pochen maar een vanzelfsprekendheid; hij vind het een gewoon ‘niet logisch’ om nieuwe stoffen te kopen als er volop restmateriaal voor handen is. Dit is de link naar een recensie van Nora Veerman in de Volkskrant.
- GOLDEN JOINERY bestaat TIEN jaar. Saskia van Drimmelen en Margreet Sweerts deden al aan visible mending toen dat nog geen trend was en ze geven nog steeds perfomative workshops waarbij ze kapotte kleding van deelnemers op een brancard verzamelen. Check ook het gezelschapsspel dat ze hebben ontwikkeld.
- Ook de DUTCH SUSTAINABLE FASHION WEEK bestaat TIEN jaar. De duurzame modeweek is een initiatief van Cecile Scheele, die het agentschap Goodbrandz runt. (Het is in Nederland niet gek dat een modeweek vanuit een agentschap ontstaat: Amsterdam Fashion Week startte in 2004 vanuit Moshi Moshi, een agentschap dat in 1997 begon met de verkoop van zogenaamde ‘new luxury’ merken als Evisu en Blue Blood).
- Tenslotte, een TOP TIEN van de redactie van BoF, met de favoriete shows van het de afgelopen modewerken. Van Prada tot Mugler. Inclusief handige links.