Drie toonaangevende modemannen die binnen drie weken de stekker uit hun merk trekken. Is three a trend?
Door: Bregje Lampe | Nieuwsbrief verstuurd op donderdag 1 december 2022
Three’s a Trend was jarenlang een van mijn favoriete rubrieken in de New York Times. Niet alleen omdat ik een sucker ben voor geslaagde alliteraties. Het is ook gewoon een geweldige titel omdat-ie de draak steekt met het hele idee van trends en do’s en don’ts. In de eindeloze reeksen catwalkbeeld (gemiddeld tien shows op een dag, reken zelf maar uit hoeveel foto’s dat per seizoen oplevert) zijn immers altijd wel drie spencers, puffer jackets, minirokken, luipaardprintjes et cetera te vinden.
Terug naar de logica achter de looks. Ik stuitte al lezend op een ander soort Three’s a Trend; eentje die de mode anno nu beter typeert dan de glitters die her en der voor de aankomende feestdagen worden getipt.
In november maakten zowel Borre Akkersdijk als Tony Tonnaer als Raf Simons bekend dat ze stoppen met hun eigen label. De kleding van Akkersdijk werd onder meer verkocht bij Dover Street Market, een walhalla voor modefreaks. Tonnaers merk Kings of Indigo geldt als een belangrijke speler in de denim industrie, eentje die laat zien dat het productieproces verantwoordelijker kan. Het merk van de Belgische modeontwerper Raf Simons wordt door modeliefhebbers al decennialang gezien als een heilige graal; zijn werk op het snijvlak van mode en subcultuur is baanbrekend geweest en zijn invloed reikt tot in de Kalverstraat.
Het gaat hier dus om drie toonaangevende modemannen die binnen drie weken de stekker uit hun eigen merk trekken. Het zijn drie hele verschillende spelers, met dito drijfveren. Akkersdijk vertelde me drie jaar geleden al eens dat zijn eigen merk bijzaak was; hij zag het als een visitekaartje om zijn textielstudio onder de aandacht te brengen. Nu kiest hij er bewust voor om zich te concentreren op de studio waarmee hij de stoffenwereld radicaal wil veranderen en overproductie wil tegengaan. Tonnaer liet weten dat het pijn doet om alles waar ze keihard voor gewerkt te hebben achter te moeten laten, maar dat hij ook trots is dat hij een bijdrage heeft kunnen leveren aan de verduurzaming van de industrie.
Simons was onbereikbaar voor commentaar – voor The New York Times en ook voor mij – dus het blijft gissen naar zijn drijfveren. De ontwerper heeft naast het runnen van zijn eigen merk gewerkt voor Jil Sander, Dior en Calvin Klein en werkt sinds 2020 voor Prada. Is het de bedoeling dat hij op termijn de boel overneemt van de 73-jarige Miuccia Prada? En zou hij dat ook doen als hij een rendabel eigen bedrijf op had gebouwd? Of is hij er, terwijl niemand twijfelt aan zijn talent, de afgelopen 27 jaar simpelweg niet in geslaagd om een rendabel eigen bedrijf op te bouwen?
Enfin, de vraag is: in hoeverre ís three a trend? Kan de gang van zaken bij ByBorre, Kings of Indigo en Raf Simons worden gezien als een teken dat de modewereld zoals die zich de afgelopen decennia heeft ontwikkeld geen bestaansrecht meer heeft?
Holy shit.
‘We’re in a ‘holy shit’ moment,’ zegt Peter McAllister, directeur van het Ethical Trading Initiative, dat toezicht houdt op de arbeidsomstandigheden in de supply chain. Allister komt aan het woord in een reportage die journalist Sarah Kent voor BoF maakte over de stand van zaken in Dhaka, waar veel kledingfabrieken gevestigd zijn. ‘People who have been in this industry for 30 years [are saying] they’ve never seen a situation so unsure,’ aldus Allister.
Kent beschrijft de onhoudbare situatie in Bangladesh van dichtbij. Terwijl modemerken voor de bühne toezeggingen doen over fatsoenlijke arbeidsomstandigheden, wordt achter de schermen keihard onderhandeld over een nog lagere prijs. Er wordt gedreigd met het intrekken van orders; dat betekent minder werk voor werknemers, die veelal afhankelijk zijn van overwerk omdat ze structureel te weinig verdienen. Volgens The Industry We Want (een initiatief van meerdere belanghebbenden) verdienen medewerkers in kledingfabrieken in Dhaka grofweg de helft van wat ze nodig hebben om te leven.
Allister doelt met zijn ‘holy shit’ moment niet direct op de beslissing van de drie eerdergenoemde modemerken. Maar wie uitzoomt kan niet anders dan de verbanden zien. De afgelopen decennia is de logica van de markt en daarmee het denken in het denken in termen van rendement en efficiency, bepalend geweest voor de logica van de modewereld. De bodem was al een tijdje in zicht. Is de bodem nu bereikt?
En dan nog even dit:
- Vorige week woensdag werd bekend dat Alessandro Michele is opgestapt bij Gucci. Dat is ‘een ding’; de 49-jarige Michele heeft twintig jaar voor Gucci gewerkt en was al lang in dienst toen hij in 2015 creative director werd. Hij heeft met zijn kenmerkende more-is-more esthetiek van Gucci een populair merk gemaakt. Volgens critici wordt hij nu door moederbedrijf Kering aan de kant gezet omdat de consument moe begint te worden van zijn handschrift; de klant eist iets nieuws. En dus broedt de top van Kering op een plan om een nieuwe hype te creëren en daar hoort een nieuwe creative director bij. Is ook hier de bodem in zicht? Vinden we het normaal dat een creative director die eerst wordt bejubeld vanwege zijn karakteristieke handschrift aan de kant geschoven wordt zodra de cijfers achterblijven?
- Shannon Abloh, de weduwe van wijlen Virgil Abloh (ze kregen verkering toen hij 18 en zij 17 was en hebben samen twee kinderen) sprak met Vanessa Friedman van The New York Times over de nalatenschap van haar man, een van de meest spraakmakende ontwerpers van de afgelopen tien jaar. Ze gaat zijn legacy niet laten beheren door een van de vele mensen die na zijn dood op haar afkwamen met de mededeling dat ze best friends van Virgil waren.
Nee, ze gaat het lekker zelf doen: ‘I knew every inch of his brain’. En dus staat ze nu samen met Howard Feller, sinds 2017 zakelijk adviseur van Abloh, aan het hoofd van de Virgil Abloh Foundation. Met die stichting zet ze zich in voor jongeren tussen de 12 en 17 jarigen; ze wil hen helpen met de opbouw van hun portfolios. Zo, zegt ze, zou Abloh het ook gewild hebben. ‘[Virgil] didn’t want to be the only Black man sitting at the table.… and I feel just as strongly about that – even though I’m a white female.’
- Wil je nog meer weten over het Balenciaga debacle van afgelopen week? Ik zag het nergens beter uitgelegd dan in dit artikel in – alweer – The New York Times. De reputatieschade is groot, helemaal voor een merk dat niet gewend is om berispt te worden vanwege misstappen.